Stop met wat niet (langer) werkt en doe (méér) van wat wél werkt. (...). Louis Cauffman, klinisch psycholoog, trainer en coach.
Al langere tijd is er dat (vage) gevoel van onbehagen, maar je probeert er niet te veel aandacht aan te schenken. Het bezorgt je maar negatieve gedachten en eigenlijk is er toch ook weinig aan de hand? Dus niet zuchten en zeuren en de dingen wat positiever oppakken. Wie weet gaat het dan na een poosje vanzelf over. Niet dus...
Herkenbaar? Grofweg zijn er dan drie mogelijkheden:
- je hebt de grens van je capaciteiten bereikt, maar er worden evengoed steeds nieuwe of hogere eisen aan je gesteld;
- je verveelt je in feite, omdat je je werk geroutineerd doet en er geen uitdaging meer voor je inzit;
- het vak dat je beoefent is met de jaren zo veranderd dat je je er steeds minder in thuis voelt.
Maar ja, ik heb nu eenmaal voor dit beroep en deze baan gekozen. En ik heb wel een huis... En er staat wel een gezin achter me...En hoe moet dat dan met (vul de hele rij maar in)...En wie zegt dat iets anders de oplossing is...En trouwens, bij wie kan ik terecht voor een echt betrouwbaar advies...Want het blijft wel knagen...
Als we over deze vragen samen in gesprek gaan, zien we de hele werkelijkheid waarin je verkeert eerlijk onder ogen. Waar zitten precies de knelpunten? Hoe beoordeel je die bottlenecks? Zou je er ook nog anders tegenaan kunnen kijken? Wat werkt er allemaal, ondanks alles, nog wél naar tevredenheid? Waar liggen binnen en buiten je werksituatie eventuele kansen? Hoe zou je via de hoofdingang i.p.v de nooduitgang kunnen vertrekken? Met wie zou je daarover in gesprek kunnen gaan? Hoe zou je dat gesprek het beste kunnen aanpakken? Op welke manier kan jouw partner je in deze situatie helpen? Hoe ziet hij of zij jouw mogelijkheden? En jouw vriendinnen/vrienden? Weet je nog welke ambities je vroeger koesterde? Wat was de reden dat je destijds voor deze opleiding/dit beroep hebt gekozen? Wat zou je met de wijsheid van nu graag hebben willen doen, als je de kans ervoor gekregen had? Hoe zou je dat alsnog kunnen bereiken? Wie of wat kan je daarbij helpen? Wie of wat nog meer? Etc.
Kortom, een toekomstgerichte zoektocht, waarbij we niets of niemand uit heden en verleden links laten liggen - omdat daar wellicht de drive of krachtbon zit om een zinvolle vervolgstap te zetten. Boeiend, spannend, enerverend soms. Maar altijd in de overtuiging dat jij niet het slachtoffer bent van jouw situatie, maar de regisseur. Het oude script bevalt je niet meer. Okee, dan schrijf je - met wat hulp - een nieuw script, waarvan je (opnieuw) voluit de eigenaar bent. Niet meer re-actief, maar pro-actief. Zelf weer het stuur in handen van jouw beroep en werk. Misschien op dezelfde werkplek of elders binnen dezelfde organisatie. Wie weet ook heel ergens anders, in een heel verschillende baan. Of zelfs in een vrijwilligersbetrekking. Maar hoe dan ook: opnieuw gelukkig!