 | Woeste grond verschenen: 1992 |
Omschrijving van de uitgever
In Woeste grond, de titel zegt het al, treedt Koos Geerds beduidend barokker voor het voetlicht dan voor hem tot dusver gebruikelijk was, overigens met behoud van het gedisciplineerde taalvormende en plastische vermogen dat voor hem kenmerkend was en is.
Centraal in de bundel staat de notie van de gebrokenheid van de schepping, het lijden aan beperkingen, waarvan de misére zich uitstrekt over mens, natuur en cultuur. Tegelijk is er sprake van leven, grandeur en heling. Tussen deze uitersten beweegt zich de vitaal belijdende poëzie van Geerds.
De bundel bevat drie afdelingen. In de eerste staan een aantal prachtige jeugdherinneringen en moedergedichten, tweede bevat een reeks plastische diergedichten, en de derde, die het meest direct de kunst zelf tot thema heeft, is een soort metafoor voor de artistieke nomade. De bundel is als het ware een uitdijend heelal dat zich van de eigen omgeving over de natuur naar de kunst beweegt.
Afasie
Het stroomgebied is zoekgeraakt,
verloren murmelen de bronnen
in de woestijn;
een dunne ader zoekt de bedoeïenen-
route, die haar reis begon, voor jou,
omdat er ergens een oase was
(of zijn moest), waar men wonen kon,
waar niemand vroeg naar oorsprong,
maar begerig van de woorden dronk,
poëtisch van zo, zo vers
als pas bereide moedermelk.