 | Dit verre turen verschenen: 1986 |
Omschrijving van de uitgever
'Geerds behandelt zijn lezer op niveau. Hij maakt het zichzelf ook niet gemakkelijk. Een bundel met allure. Graag meer.' Dat schreef L.L.Bouwers in het Nederlands Dagblad naar aanleiding van het poëziedebuut Het vloeiende land van de zevenendertigjarige Koos Geerds. Bouwers wordt op zijn wenken bediend. We brengen nu Geerds' tweede bundel, Dit verre turen.
In de poëzie van Geerds valt niet alleen een gedreven toon op, een behoefte datgene wat zijn leven het meest beheerst te verwoorden. Opvallend is ook de vorm waarin hij zichzelf prijs geeft. In de verschillende afdelingen van de bundel brengt Geerds min of meer onderscheidene 'werelden' achter zijn wereld onder woorden. Hij weet telkens aan een afdeling een speciaal accent te geven. De beelden in één afdeling horen heel beslist bij elkaar, vormen een specifieke tongval en toonhoogte. De lezer van deze poëzie voelt zich daarom verkenner en spoorzoeker, zeg maar gouddelver.
De poëzie van Geerds is aan de ene kant heel compact en open, tegelijk ook bevrijdend en gesloten. Het werk heeft een heel eigen nadrukkelijke herkenbaarheid. Omdat er tevens veel gebeurt in deze poëzie en veel wordt herhaald, kan de spoorzoekende lezer zich steeds nieuwe panorama's veroveren.
Knotwilg
Ik ben je vriend,
ik weet het zeker
nu ik zie;
er is een gat gevallen
in je borst
tot aan de ruggengraat,
het bloed trekt langs de huid
steeds hogerop
en duizelt,
want het hart gaf doortocht
aan de daad:
verdriet vreet alles weg,
je bloeit weer op.